Catalanen zijn een weg begonnen die naar onafhankelijkheid van hun natie los van Spanje zou kunnen leiden. De redenen waarom zij die weg gekozen hebben zijn terug te brengen tot hun anders zijn op historisch, cultureel, economisch, sociaal en politiek vlak. Deze redenen zijn reeds vele malen grondig uitgelegd en worden in toenemende mate buiten Catalonië erkend. Sommigen besloten een alternatief te vinden nadat het voorstel om tot een wekelijke natie van volkeren te komen afgekeurd werd door de Spaanse overheid. Deze afkeurende houding werd vaak door een grievende en vernederende houding begeleid. De laaste tijd is er sprake van een verharding van Spaanse kant en een terugkeer tot een niet liberale houding die het dictatoriale verleden van Spanje in herinnering brengt, een periode waar het land overheen gegroeid leek te zijn. Velen zijn van mening dat nu niet reageren tot een acceptatie van de ondergeschikte rol van Catalonië ten opzichte van Spanje leidt en een toestemmende houding zou betekenen ten voordele van een totale assimilatie die Spanje nastreeft.
Catalanen hebben nu hun eigen weg uitgestippeld, daarbij hebben zij een voorbeeld aan de wereld gegeven hoe zij denken hun toekomst in eigen hand te nemen. Geduldig afwachtend zijn zij pas tot actie overgegaan toen hun voorstellen telkens af werden gewezen. Bij het volgen van die eigen weg willen zij hierbij niemand, op welke grond dan ook, uitsluiten. Vreedzaam komen zij met honderdduizenden op straat om hun wilsvastheid te tonen zonder ook maar in geringste mate haat te voelen tegen Spanjaarden, ook is telkens elke vorm van gewelddadigheid vermeden. Op een democratische manier reageren de door hun gekozen politieke leiders op datgene dat vanuit de maatschappij komt, zonder van bovenaf te dicteren. Het onmogelijke is gelukt: rechtse en linkse parijen op één lijn te krijgen in een brede coalitie. Dit alles is tot stand gekomen met die partijen die zichzelf bij voorbaat niet uitgesloten hebben, samenwerkend om tot overeenkomst te komen en het zelfstandigheidsproces voorwaarts te bewegen. Elke mogelijke oplossing en elke mogelijkheid tot onderhandeling wordt verkozen boven een haastige stap naar een eenzijdige onafhankelijkheid. Als dit niet alle kenmerken van een fluwele revolutie heeft, wat kan men nog meer velangen?
2014 zal een cruciaal jaar voor Catalonië worden. Alle tekenen wijzen er op dat de afwegingen in het Catalaanse parlement overeenstemmen met de opiniepeilingen die een constante vertonen, om niet de telkens terugkerende indrukwekkende demonstraties te noemen die ook tot een beeld leiden van het onafhankelijkheidsstreven en aantonen dat de centralitische krachten geen alternatief bieden. Een meerderheid van de Catalanen wil daadwerkelijke verandering, de Catalaanse volksvertegenwoordiging heeft beloofd alle politieke middelen te zullen gebruiken om richting te geven aan die verandering. Hun voorstel -- waarbij er geen twijfel over het Catalaanse velangen bestaat -- komt neer op het houden van een referendum over het al dan niet zelfstandig worden. Veel lijkt op het referendum dat in september in Schotland gehouden zal worden. niemand buiten de Spaanse grenzen twijfelt aan de rechtsgeldigheid van zo'n referendum, terwijl de Spaanse regering, eensgezind met de centralistische oppositie, alles in het werk stelt om het Catalaanse streven te torpederen. Dit is de huidige stand van zaken in het begin van dit nieuwe jaar, een onaangename impasse.
⚡️ Thread with legal and historical arguments on "#Catalonia #selfdetermination” https://t.co/Z1lx1D1bdS
— Col·lectiu Emma (@CollectiuEmma) 15 de març de 2017